Bij mijn bezoek aan twee teams heb ik een mini-experiment uitgevoerd. Vorige week was ik bij een van de teams in Maastricht/Heuvelland die cliënten ondersteunen in hun thuissituatie. Vandaag was ik bij ons kinderdagcentrum Knoevelhofke in Landgraaf. Over een aantal aspecten hoef ik echt niet te twijfelen: betrokken en gedreven medewerkers voeren het woord en willen me graag informeren en bevragen. Ik vraag me af, wat kan ik doen om te zorgen, dat we in het gesprek vanuit kracht vertrekken. In onze missie stellen we, dat we de eigen kracht van cliënten willen versterken. Dat veronderstelt meer een focus op wat-er-is in plaats van op wat-er-niet-is. Ik wil graag het gesprek met de teams met een zelfde intentie ingaan. Ik realiseer me, dat of dat lukt mogelijk meer aan mij ligt dan aan de teams. ‘Is de vraag die ik aan hen stel hierop van invloed?’ speelt door mijn hoofd…
Tijdens het gesprek met de ambulante begeleiders stel ik simpel weg de open vraag: ‘hoe gaat het… ?’ De aandacht gaat vrijwel direct naar de hoge werkdruk en de moeite die het team heeft met de projecten, die we doen om prijsopslagen te verkrijgen voor ons werk. Het team benoemt pijnpunten. Ik vraag begrip en vertel over de acties die we ondernemen om herhaling te voorkomen. Maar, het geeft het gesprek niet echt energie. Die komt pas, wanneer het team praat over hun gezamenlijke actie om de agressie, waar ze mee te maken hebben te tackelen. Ze hebben een inventarisatie gemaakt van knelpunten en met elkaar de prioriteiten bepaald. Begeleider Guido vertelt over het moment dat twee ouders in zijn aanwezigheid op de vuist gaan en de kinderen er bij op de bank zitten. Dat doet een appél op zijn vakmanschap. Het geeft het gesprek direct energie…
Bij het Knoevelhofke kies ik voor een andere start. ‘Hoe lukt het om de eigen kracht van cliënten te versterken?’, vraag ik aan de groep. Ook dat leidt niet tot de inspiratie die ik gehoopt hebt. Voorzichtig vertellen enkele teamleden over het goede werk dat ze in het kinderdagcentrum doen. Ik besluit om het over een andere boeg te gooien: ‘Wat maakt dat ouders voor het Knoevelhofke zouden moeten kiezen?’ Het is een wisseling van perspectief, dat een doorbraak geeft. Voorbeelden tuimelen over de tafel: het gehele groepje dat ‘overgaat’ naar school, hoe thuis kinderen zich voelen, het maatwerk dat geboden wordt in verschillende stadia van ontwikkeling van kinderen, hoe met een simpele aanwijzing ouders geholpen worden…
Ik maak de balans op. Wat je aandacht geeft groeit. Wanneer ik meer focus op kracht dan op beperkingen wil, moet ik zelf het voorbeeld geven. Met mijn startvraag zet ik de toon…, zo is mijn voorzichtige conclusie…
Wat je verder kunt doen
Ken je collega’s voor wie dit artikel heel bruikbaar zou kunnen zijn? Stuur hen dan een link van dit artikel door. Heb je feedback of suggesties voor mij of voor medelezers, gebruik dan het commentaarveld onder het artikel om je commentaar te geven. Samen maken we van verbindend leiden de bovenstroom!
